Mądrości

Kupiłam sobie zeszyt. Może to nie jest wielkim wydarzeniem dla kogoś, kto robi to często, ale ja od dawna nie kupuję zeszytów. Kupowałam je dzieciom, potem długo nie było takiej potrzeby, gdyż czystych kartek było bardzo dużo z dziecięcych, niedopisanych do końca zeszytów, a nawet były prawie cała notesy czy ledwo zaczęte bloki. I chociaż jeszcze trochę tych kartek i szczątków z zeszytów mi zostało, to MUSIAŁAM sobie kupić ten zeszyt.

Jest to zeszyt solidny, stukartkowy, z piękną grubą okładką i ze wszystkimi kartkami. Rzucił mi On wyzwanie. Muszę go do czegoś zużyć. Najpierw – jak zwykle czynię to na kartkach – zaczęłam zapisywać codzienne wydarzenia, radości i smutki. Ale On tego nie chciał. Wobec tego musiałam zaprzestać. Zapisywałam codzienne zdarzenia tylko w pamięci, a zeszyt leżał i czekał. Bardzo był niecierpliwy, a ja udawałam, że go nie rozumiem. Owszem, nie schowałam go głęboko do szuflady. Prowokował mnie, leżąc obok długopisów na moim biurku. Wreszcie nie wytrzymał. Przyśnił mi się i głośno wyraźnie rozkazał:
– PISZ!

Nie pomogło żadne tłumaczenie, że nie umiem, że nie mam czasu, bo maluję, gotuję, śpię, choruję.
– PISZ PORADY!
Jakie? Sama ciągle je zbieram, szukam…
– WSTAŃ I PISZ!

Po wielu wykrętach i po bardzo długiej obronie, wstałam. Trudno, będzie co będzie, napiszę, a potem zrobię to, co z kartkami – wyrzucę, by nikt tego nie oglądał. Pokazujemy się przecież tylko zewnętrznie, a TO jest ŚRODKIEM, wnętrzem, wspomnieniem, pamiętaniem. Tego nie można nikomu ukazać. PISZ PORADY – dobrze, ale komu to potrzebne, czego mają dotyczyć? Nie chciał dalej ze mną rozmawiać.

Izabela Babkiewicz (pamiętnik 2003)